اولین ساعت استفاده شده توسط انسان ها خورشیدی در نظر گرفته می شود آنها برای اولین بار در حدود 3500 سال قبل از میلاد در میان مصریان ظاهر شدند اصل کار چنین ساعت هایی بسیار ساده بود: یک قطب به داخل زمین رانده شد که در اطراف آن مقیاس زمانی ترسیم شد.
کاستی‌های چنین ساعت curren اصل کاملاً آشکار بود: آنها می‌توانستند زمان را فقط در روز و فقط در غیاب ابر نشان دهند.
در آغاز قرن اول پس از میلاد، به اصطلاح clepsydra یک ساعت آبی به طور گسترده ای گسترش یافته بود این ابزار برای اندازه گیری زمان شامل یک ظرف استوانه ای بود که آب از آن جاری می شد.
در چین علاوه بر ساعت‌های آبی، ساعت‌های آتشین (شمع‌هایی) نیز وجود داشت که اصل آن بر اساس سوختن آهسته چوب یا مارپیچ بود که توپ‌های فلزی به آن وصل می‌شدند در اروپای قرون وسطی، ساعت شنی رایج شد.
در آغاز قرن 13-14 اولین ساعت های مکانیکی ظاهر شد و در اواسط قرن 15 استفاده از فنر در این دستگاه ها آغاز شد در قرن شانزدهم، اولین ساعت های جیبی شناخته شد که در سال 1675، زمانی که پادشاه انگلیسی چارلز دوم جلیقه ها را وارد مد کرد، مورد استفاده قرار گرفت.
ساعت های جیبی تا اواخر قرن نوزدهم بسیار محبوب بودند ساعت‌های مچی در اوایل قرن نوزدهم برای پسرخوانده ناپلئون، یوجین بوهارنایس ساخته شد، اما تا اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم این ساعت‌ها بیدار نشد.
در سال 1904، خلبان برزیلی آلبرتو سانتوس-دومونت از دوستش لوئیس کارتیه به دلیل ناراحتی استفاده از ساعت جیبی هنگام پرواز شکایت کرد سپس رئیس خانه یک ساعت مچی تخت برای یکی از دوستانش درست کرد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.